Το τελευταίο αντίο

Γεννημένος το 1991 και

Μετά από γέννα 17 κουταβιών , και δίχως μάνα διότι πέθανε στην γέννα από έμφραγμα μεγαλωμένος με μπιμπερό και αυτός και τα αδέλφια του, ξεχώρισε στα μάτια μας από την πρώτη στιγμή, κέρδισε τις καρδιές μας και μας έκανε να τον αγαπήσουμε και να γίνει μέλος τις οικογένειας μας. Ποτέ δεν αρνήθηκε να μας κάνει τα χατίρια, πάντοτε ερχόταν με χαρά να μας καλοδεχτεί και να παίξει μαζί μας.

Το πάθος του ήταν το κυνήγι ποτέ δεν μας άφησε ασυγκίνητους όπου και να κυνήγησε, κανέναν φίλο που κυνηγήσαμε μαζί δεν τον άφησε παραπονεμένο, όσοι κυνήγησαν μαζί του είχαν να πουν, των φωτογράφιζαν για να των έχουν σε στιγμές αξέχαστες.

Ήθελε να κυνηγάει μόνος του δεν ήθελε άλλους σκύλους παρέα, από ένα κουσούρι που του άφησε ένας άλλος σκύλος, αγνώστου που κυνηγούσαμε στην ίδια περιοχή,

Ήταν ασυναγώνιστος ότι σκυλί και να τον ¨διπλάρωνε¨ πάντα είχε την πρωτιά.

Ήταν ο καλύτερος φίλος με τα παιδιά τον πείραζαν του τραβάγανε τα αυτιά την ουρά αλλά αυτός εκεί να δεχτεί τα πειράγματα, και να παίξει μαζί τους,

Ήταν ο καλύτερος ¨αν αυτό είναι αρκετό¨ φίλος που είχα ποτές, πάντα καθόταν και άκουγε ότι με απασχολούσε, και πάντα έκανε τα πάντα να με κάνει να ξεχαστώ.

Είχα σταματήσει να τον παίρνω μαζί για κυνήγι διότι η καρδία του το έλεγε αλλά τα γηρατειά των είχαν καταβάλει , είχε αρθριτικά, και έτσι των είχα μέσα στο σπίτι παρεούλα.

Σήμερα το πρωί δεν ήρθε δίπλα μου να πιούμε καφέ, πήγα κοντά του τον σκούντησα του μίλησα αλλά αυτός τίποτα εκεί, έφυγε, με άφησε μόνο.

Με πολύ δύναμη των έθαψα στο βουνό δίπλα στο σπίτι, για να είναι κοντά και να πηγαίνω να τα λέμε

Αν και μου είναι δύσκολο να το γράψω αυτό μετά από 22 χρόνια

Άρη μου καλέ μου φίλε

καλό σου ταξίδι, να περνάς καλά εκεί που πας,

σε ευχαριστώ για όλα, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.!!


 Το παραπάνω κείμενο μου ήρθε στο e-mail μου απο άγνωστο αποστολέα,το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να το δημοσιεύσω μαζί με τα συγχαρητήρια μου στον κύριο που τόσα χρόνια είχε τον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου σαν παιδί του.