Μην κάθεστε μπροστά απο ταύρο,πίσω απο μουλάρι δίπλα σε βλάκες...Είναι επικίνδυνο.!!!

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Εμείς, οι κάφροι της κας Πιπιλή

«Θα τους πολεμώ όσο μπορώ, γιατί είμαι Ευρωπαία πολίτης και όχι πολίτης του «’’Καφριστάν’’».

Με αυτό το επιθετικό διάγγελμα  κήρυξε τον  πόλεμο κατά των κυνηγών μία εκπρόσωπος του λαού ,που προφανώς αγνοεί ότι μια από τις πιο μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, και διαχρονική ντροπή των ευρωπαίων,  είναι οι αποικιοκρατικοί πόλεμοι «πολιτισμένων ευρωπαίων» εναντίον των λαών της Αφρικής, μεταξύ των οποίων και οι Κάφροι.

Σε μια χώρα όπου χτίστηκαν καριέρες, οικονομικές και πολιτικές, εν ονόματι της επιλεκτικής και μοδάτης «οικολογίας» και «ζωολατρίας» δεν είναι περίεργο που μερικές «εθνομητέρες» επιλέγουν να χρησιμοποιούν τις μεθόδους και πρακτικές της αποικιοκρατίας χαρακτηρίζοντας όσους έχουν  αντίθετη άποψη  υποτιμητικά «Κάφρους» .Δεν περιμένουμε φυσικά από μια ανιστόρητη(?)  βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου να γνωρίζει τον πόλεμο των Κάφρων και την αποικιοκρατία, εξ άλλου βουλευτές κατάφεραν να καταντήσουν την χώρα μας «Ελλαδιστάν» για να χρησιμοποιήσουμε μια παρόμοια έκφραση και εξακολουθούν ακόμη να μας θεωρούν και να μας συμπεριφέρονται ως «ιθαγενείς» 


Η κα Πιπιλή, βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, εκπρόσωπος της Α’ Αθηνών ,της «Πιο Αθήνας δεν γίνεται», αφού δεν κατάφερε να καθιερώσει ως παγκόσμιο θεσμό την γιορτή της Μπάμιας, αφού δεν κατέστη δυνατόν  να βελτιώσει το περιβάλλον της πιο Αθήνας της Αθήνας, ώστε να καταναλώνονται  απολαυστικότερα οι «φραπεδιές και τα φρεντοτσίνα» στις σκιερές εσχατιές του Κολωνακίου, θεώρησε καλό να κηρύξει έναν πόλεμο εναντίον των κυνηγών , με την βεβαιότητα ότι αυτή την φορά τουλάχιστον  θα νικήσει και θα δοξαστεί. Εξ άλλου το δήλωσε χωρίς περιστροφές: «…σε μένα θα περάσει και όχι στα συμφέροντά τους! Δοξάστε με, φίλοι, ευρωπαίοι πολίτες..».
Κυρία Πιπιλή, οι κυνηγοί δεν είναι συντεχνία ,όπως πολλοί βουλευτές αλλά και διάφοροι οικοευαίσθητοι, που σιτίζονται και βιοπορίζονται με δαπάνες  της κοινωνίας και του κράτους. Ούτε αποδέχονται να τους θεωρείτε πολίτες δευτέρας κατηγορίας όσο και αν αυτό σας βολεύει..Δεν υπάρχουν «κάφροι» στην χώρα μας, όπως δεν υπάρχουν «λόρδοι» και «πριγκηπέσες» που μεταξύ φραπεδιάς και φρεντοτσίνου ασχολούνται και με τους περίεργους ιθαγενείς της υπαίθρου , τσομπαναραίους και κυνηγούς και με το πόσο μακρυά θα είναι η ουρά και τα αυτιά των σκυλιών τους. 
  
Ασχοληθείτε με τα ταλαίπωρα γατάκια και σκυλάκια κα βουλευτίνας μας, που τα περιφέρουν αγκαλιά σαν κουκλάκια, στην Πιο Αθήνα της Αθήνας , με τα κομμωτήρια τους ,τα φιογκάκια και ζαπουνάκια τους, τα ταξιδάκια τους στο εξωτερικό και την ανεπίτρεπτη για σας ταλαιπωρία των αφεντικών τους να εκδώσουν διαβατήριο στα ζωάκια τους. Αλλά αφήστε τους κατοίκους των Αγράφων των Τζουμέρκων και της Πίνδου να ζούν με  τα  τσομπανόσκυλα και τα κυνηγόσκυλα τους όπως τόσους αιώνες πριν από την δική σας «βασιλεία», χωρίς να κινδυνεύει ούτε η φύση ούτε τα σκυλιά τους ,χωρίς φραπεδιές και καπουτσίνα όπως στην Πιο Αθήνα της Αθήνας γίνεται.
Και κυρίως σταματήστε να συγχέεται και να συνδέεται τις ανθρώπινες φυλές και δραστηριότητες με αυτές των ζώων..
Τα επιχειρήματα  όπως  «Θα το καταλάβουμε αυτό; Ο Εσκιμώος, για παράδειγμα, δεν μπορεί να κάνει ψάρεμα με 40 βαθμούς Κελσίου, το εξειδικευμένο σκυλί της πεδινής Ευρώπης δεν μπορεί να κυνηγήσει στους λόγγους, στα βουνά και στα βάτα..» είναι κρίμα να καταγράφονται σε επίσημα έγγραφα του Ελληνικού Κοινοβουλίου..Κυρία Πιπιλή, οι Εσκιμώοι είναι άνθρωποι ,αν δεν το έχετε αντιληφθεί, δεν είναι σκυλιά, ούτε κορμοράνοι που ψαρεύουν και δεν μπορούν να συνδέονται με δραστηριότητες σκύλων, ούτε για αστείο. Βέβαια για την  νοοτροπία των παλιών αποικιοκρατών της Ευρώπης, αυτών που θεωρούσαν υπάνθρωπους τους ιθαγενείς, τόσο οι Κάφροι, όσο και οι Εσκιμώοι λίγο θα διέφεραν από τα ζώα των ευγενών αυτών και θα είχαν ακόμη λιγότερα δικαιώματα. Όμως στη σύγχρονη Ευρώπη , η κυνηγετική δραστηριότητα είναι νόμιμη και οι κυνηγοί έχουν κάθε δικαίωμα να την εξασκούν με κανόνες που καθορίζουν οι ειδικοί και οι επιστήμονες και όχι ο κάθε αυτοαναγορευόμενος «ευαίσθητος» περί παντός επιστητού. 
Το ότι οι κτηνίατροι της χώρας μας έχουν καταθέσει συγκεκριμένες απόψεις τεκμηριωμένες για το θέμα του περιορισμού του μήκους της ουράς ορισμένων κυνηγόσκυλων, είναι μάλλον άνευ σημασίας για όσους αποκαλούν «κάφρους», υποτιμητικά και εν πλήρη άγνοια της ιστορίας, όσους έχουν αντίθετη άποψη. 

Κυρία Πιπιλή, πέραν των άλλων, δεν μπορείτε να υποκαταστήσετε και τους κτηνιάτρους για το θέμα των κυνηγόσκυλων. Αν παρόλα αυτά θεωρείτε ότι έχετε την δυνατότητα αυτή, είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε τις απόψεις σας εκτός της μπάμιας και για το μήκος της ουράς των κυνηγόσκυλων. Όμως να έχετε υπόψη ότι οι απόψεις αυτές, όπως και όσων άλλων τις υποστηρίζουν,  θα κριθούν με την ανάλογη σοβαρότητα  και θα πάρουν την απάντηση που τους αρμόζει, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους της υπαίθρου που αναγκάζονται να υπομένουν ένα θέατρο του παραλόγου.
Πηγή: Ι hunt.gr

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

ΤΥΠΟΣ ΚΥΝΗΓΙ - 22.1.2014

Κυκλοφορεί Τετάρτη22/1/14 και κάθε Τετάρτη, με τον Ελεύθερο Τύπο.
                              ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Ένα ταξίδι, κοντά στο τζάκι.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com
Τα ξύλα έτριζαν στο τζάκι καθώς οι αδηφάγες φλόγες τα αγκάλιαζαν λαίμαργα. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν αυτός ο ήχος ήταν παράπονο, ή, η ανακούφιση της γέρικης ελιάς που επιτέλους βρήκε λύτρωση από τους χειμώνες και τον ήλιο που χάραζαν τον κορμό της. Η ατμόσφαιρα του σπιτιού μύριζε γιορτές, αφού ο φούρνος από νωρίς πλημμύριζε τον χώρο με τα αρώματα όλων αυτών που ροδοκοκκίνιζε στην καυτή του ανάσα.
Κόκκινο, ζεστό κρασί ξέπλενε ένα κομμάτι ξύλου κανέλας, μερικά γαρίφαλα και μια φλούδα πορτοκάλι. Μια κουνιστή πολυθρόνα κρατούσε το μέτρο στον ρυθμό της φωτιάς, καθώς τα γέρικα πόδια της προσέφεραν άλλη μια βόλτα στον κουρασμένο υπερήλικα αναβάτη της.
Εκείνος καθόταν αποκαμωμένος από τις ετοιμασίες, ακούγοντας τον ψίθυρο του παγωμένου βοριά στις γρίλιες του παραθύρου. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ετοίμαζε ένα πλουσιοπάροχο γεύμα και περίμενε τα παιδιά. Η μοναξιά του έκανε παρέα εδώ και πολλά χρόνια, αφού εκείνη την πήρε ο Θεός κοντά Του. «Τόσο μεγάλη ανάγκη την είχε κι Αυτός, τόσο σπουδαία ήταν!» έλεγε και ξαναέλεγε κάθε φορά που την έφερνε στο μυαλό του...κάθε μέρα.
Η κούραση, τα χρόνια και το κρασί βρήκαν εύκολα τον τρόπο να δαμάσουν τα βλέφαρα του, που δεν άργησαν να μισοκλείσουν. Μάταια προσπάθησε να τα κρατήσει ανοιχτά «Βασίλη κρατήσου, δεν κάνει μέρα που είναι, σε λίγο θα έρθουν και τα παιδιά. Ξημερώνει κι η γιορτή σου» μουρμούριζε στον εαυτό του χαμογελώντας, κάθε φορά που ο Μορφέας του χάιδευε τα μάτια.
«Λίγο κρασί ακόμα;» ρώτησε τον εαυτό του. «Θα το έπινα ευχαρίστως φίλε μου» αποκρίθηκε και σηκώθηκε να σερβίρει άλλο ένα ποτήρι. Όταν ξαναέκατσε βιάστηκα στην πολυθρόνα, λες και κάποιος θα του έπαιρνε την θέση, η προσοχή του έπεσε στο δίκαννο που κάθονταν, όρθιο, δίπλα στο τζάκι. Ένα παλιό, καλοσυντηρημένο όπλο -δώρο του πατέρα του- του οποίου τα κοκόρια ήταν πάντα σε ετοιμότητα να «λαλήσουν» και λαλούσαν τακτικά σε όλη την κυνηγετική περίοδο!
Τρυγόνια, τσίχλες και κοτσύφια είχαν υποκλιθεί στην σκοπευτική δεινότητα του μπάρμπα Βασίλη. Κάποτε, όταν η Αραπίτσα –το μικρόσωμο ημίαιμο που είχε μαζέψει από τον δρόμο- μπορούσε να τρέχει ακούραστα στις πλαγιές, πολλά ορτύκια ξερόψηναν την σάρκα τους στην θράκα και αρκετές μπεκάτσες έκαναν μπάνιο σε πλούσια, κοκκινιστή σάλτσα. Μια φορά, η αθεόφοβη, είχε πάρει στο κατόπι έναν Μονιά. Δεν πίστευε στα μάτια του όταν τον είδε να ξεπροβάλει βιαστικά μπροστά του, έχοντας βάλει πλώρη για τα πόδια του.
«Θυμάσαι βρε σατανά;» -απευθύνεται στην γριά πλέον σκυλίτσα του, που αρκείτε κι αυτή τώρα πια να κουνάει την ουρά της, κάθε φορά που της απευθύνει τον λόγο- το λυπήθηκα το καημένο το δικαννάκι μου» θυμάται γελώντας, κάθε φορά που εξιστορεί το γεγονός. «Ήταν τόση η τρομάρα μου, που πάτησα και τις δυο σκανδάλες μαζί κλείνοντας τα μάτια. Η τουφεκιά τον πήρε δίπλα στο αφτί και τον φρενάρισε απότομα. Ολόκληρος όγκος έκανε μια τούμπα και βρέθηκε φαρδύς πλατύς μπροστά μου να ξεψυχά. Η κραυγές της αγωνίας του με τρόμαξαν ακόμα πιο πολύ και ένα απρόσεκτο πισωπάτημα με ξάπλωσε κι εμένα δίπλα του. Από τότε έχω ενθύμιο ετούτο το σημάδι στο χέρι που μου έκανε με μια του οπλή, καθώς κλωτσούσε την κακή του τύχη. Αυτό το τσακάλι με συνέφερε απ’ το σοκ που ήρθε και, αφού ανέβηκε πάνω στην ράχη του κάπρου, του τραβούσε το αφτί μουγκρίζοντας σαν λυσσασμένη. Τέτοιο θράσος από σκυλί δεν έχω ξαναδεί. Είχε γεμίσει το σπίτι κρέας για μήνες!» τελειώνει την αφήγηση με ένα χάδι στην πλάτη της σκυλίτσας του.
Τα μάτια του βάρυναν κι άλλο. Το απρόσμενο κυνήγι του κάπρου γύριζε στο μυαλό του, όταν άκουσε μια φωνή να του λέει απαλά: «Σου αρέσει το κυνήγι Βασίλη, ναι;» ίσως, να το ψέλλισε και μοναχός του. Χωρίς να κουνήσει από την θέση του έσκασε ένα χαμόγελο, έκλεισε τα μάτια και ξεκίνησε ένα ταξίδι προς τα πίσω. Είδε τον εαυτό του με πυκνά, μαύρα μαλλιά να περνάει το κατώφλι αρματωμένος με σκαγιομπάρουτα κρατώντας το όπλο του στο χέρι. Σεπτέμβρης θα ‘ταν και είχε ζέστη. Όλο το βράδυ δεν τον είχαν αφήσει να κλείσει μάτι οι τρυγονοσούρτες με τα κρωξίματα τους. Τι μέρα κι εκείνη! Γεμάτος ο τόπος τρυγόνια κι αυτός να σκαρφαλώνει τα κακοτράχαλα σαν αγέρας. Μόλις ικανοποίησε τον γρηγορομπούχτηστο σάκο του, έκατσε σε ένα βράχο στην κορφή κι αγνάντευε τα κοπάδια που ψήλωναν και χιμούσαν για τον νότο.  
Ένα ρίγος έτρεξε απ’ άκρη σ’ άκρη όλο του το κορμί. Είχε δίκιο η γυναίκα του, δεν είχε ντυθεί καλά κι έκανε κρύο. Ήταν στην μέση της πλαγιάς, στο πυκνό, στα περάσματα της τσίχλας και τις άκουγε που «βουτούσαν», τσιν τσιν, γύρω του ενώ ένας κότσυφας, άλλαζε κλαδί μονολογώντας αδιάφορα μέσα σε ένα σκίνο. Ήταν τότε που, τρέχοντας ο κουμπάρος και καλός του φίλος, έψαχνε να τον βρει. «Άντε μωρέ τρελέ μου έβγαλες την ψυχή πάλι, δεν βάζεις μυαλό εσύ, η γυναίκα σου γεννάει!» Ήταν η μέρα που ήρθε στον κόσμο η μικρή του κόρη. Το ίδιο είχε γίνει και με την προηγούμενη, μα και με τον πρωτότοκο γιό του. Σαν να ‘ταν τέτοια μέρα.
«Βασίλη μην πας, δεν αισθάνομαι καλά, μάλλον ήρθε η ώρα» του έλεγε εκείνη. «Όταν έρθει, θα είμαι παρών» της είπε, την φίλησε στο μέτωπο και άνοιξε την πόρτα. Τίποτα δεν τον κρατούσε μακριά από το βουνό. Τίποτα δεν θα τον έκανε να χάσει ένα ακόμα κυνήγι.
Ένας κρότος τον ξέσπασε από την γαλήνη του. Τι ήταν αυτό, τουφεκιά; Ποιος να’ ναι εκεί; Τι κυνηγάει; Τι εποχή είναι; Τι ώρα; Τι μέρα; Ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο τον επανάφερε στην πραγματικότητα. «Πατέρα χρόνια πολλά. Που ήσουν πάλι, για κυνήγι;» του είπε ο γιος του γελώντας. Η αγκαλιά του γέμισε από τα εγγόνια και τα παιδιά του. Ακόμα δεν είχε έρθει όμως καλά καλά «πίσω». «Μισό λεπτό βρε παιδιά, να αφήσω το ντουφέκι, θα χτυπήσουμε!» είπε και σήκωσε το χέρι του ψηλά κρατώντας το ποτήρι με το κρασί, τάχα μου να μην γίνει κάποιο ατύχημα. «Άντε στην υγειά του κυνηγού μας» φώναξε ο μικρός Βασίλης γελώντας, δράττοντας την ευκαιρία για μια πρόποση, κρατώντας σφιχτά το δίκαννο του παππού του. Περίμενε κι αυτός πως και πως την σειρά του να γευτεί την χαρά του βουνού. Να γεμίσει τα πνευμόνια του με οξυγόνο. Να πατήσει τα χνάρια που είχε αφήσει εκείνος εκεί πάνω. 

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

ΤΥΠΟΣ ΚΥΝΗΓΙ - 15.1.2014

Κυκλοφορεί Τετάρτη15/1/14 και κάθε Τετάρτη, με τον Ελεύθερο Τύπο.
                                    ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

ΤΥΠΟΣ ΚΥΝΗΓΙ - 8.1.2014

Κυκλοφορεί Τετάρτη 8/1/14 και κάθε Τετάρτη, με τον Ελεύθερο Τύπο.
                              ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Ενας μεγάλος αγωνιστής και κυνηγός

Ο Νίκος Ρούσσος είχε ένα ατύχημα πριν από δυο χρόνια και από τότε κινείται με αμαξίδιο. Έχει δημιουργήσει ένα blog στο οποίο μεταξύ άλλων γράφει :
"Γειά σας!Είμαι ο Νίκος πατέρας 2 αγοριών και μετά από ένα τροχαίο κινούμαι με αμαξίδιο.Έφτιαξα αυτό το blog ώστε να παρουσιάσω την ζώη μου μαζί με το αμαξίδιό μου,την αποκατάστασή μου και το μεγάλωμα των γιών μου!Έλπιζω οτι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσω να βοηθήσω και άλλους που είναι στη θέση μου να δουν τη ζωή αισιόδοξα και να καταλάβουν ότι τίποτα δεν τελειώνει αν εμείς δεν το θέλουμε."
"Σας έχω πει για το χόμπυ μου?Είναι το κυνήγι!!
Σε πολλούς είμαι σίγουρος ότι δεν θα αρέσει και θα το θεωρούν βάρβαρο!
Εμένα αυτή η επαφή με τη φύση με ευχαριστεί και με ηρεμεί,τα ξεχνάς όλα όταν είσαι στο βουνό.
Πριν το ατύχημα πήγαινα αρκετά συχνά για κυνήγι.Μάλιστα πήγαιναμε με φίλους 1 με 2 φορές στην Τήνο κάθε χρόνο και περνούσαμε καλά...τρώγαμε τα παϊδακια μας,πίναμε τα τσιπουράκια μας,πηγαίναμε και στο βουνό!!
Εκτός απο αυτά κάναμε και τη σκοποβολή μας,πιατάκια!! Το είχαμε κάνει σύστημα κάθε Κυριακή πιατάκια....πολλές τουφεκιές!!
Μέτα απο 2 χρόνια αποχή αποφάσισα να ξαναβγάλω άδεια κυνηγιού.Είναι λίγο διαφορετικά όμως όσο αφορά τον τρόπο που κυνηγάς και σκοπεύεις,λίγο πιο δύσκολο αλλά όλα είναι θέμα εξάσκησης."
 
Το blog του Νίκου είναι http://keepwalkingwithnick.blogspot.gr/ . Αξίζει τον κόπο να κάνετε μια επίσκεψη. Ίσως εκτιμήσετε περισσότερο ορισμένα πράγματα........