Μην κάθεστε μπροστά απο ταύρο,πίσω απο μουλάρι δίπλα σε βλάκες...Είναι επικίνδυνο.!!!

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Πέρδικα: Μηδέ προ του τέλους (κ)ακάριζε

Η πέρδικα, αλλά και τα υπόλοιπα ενδημικά θηράματα, αποτελούν εθνικό κεφάλαιο στο οποίο θα πρέπει να δοθεί η δέουσα και η επισταμένη προσοχή.

Δυστυχώς έπρεπε να φτάσουμε σε ένα ιδιαίτερα αρνητικό σημείο για να αρχίσουν να λαμβάνονται κάποια μέτρα.

Οι εποχές του παίρνω και δεν δίνω έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Θυμάμαι κάποτε, όπως μου διηγούταν ο κυρ-Βασίλης ένας γέρο βοσκός από το Μικρό Περιστέρι Ιωαννίνων, η περιοχή είχε τόσες πολλές πέρδικες, παρά το γεγονός πως οι ίδιοι οι βοσκοί μαζεύανε πάρα πολλά αυγά από τις περδικοφωλιές με σκοπό να τα φάνε. Αλλά θα πει κανείς ότι οι εποχές άλλαξαν. Τίποτα πλέον δεν είναι όπως παλιά.

Τα βουνά που μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων έχουν ερημώσει. Κάποτε στα Ελληνικά βουνά υπήρχαν χιλιάδες ζώα και όλα τα κομμάτια γης σπερνόντουσαν, με αποτέλεσμα η πέρδικα να βρίσκει τροφή να φάει. Υπήρχε σε αφθονία θηραμάτων, τώρα παντού έχουν ανοίξει δρόμοι και ο κυνηγός πάει παντού.

Στο όνομα λοιπόν της ανάπτυξης, όλα έχουν αλλάξει και όλα έχουν γίνει διαφορετικά για την διευκόλυνση και την ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου. Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι η νοοτροπία και η συμπεριφορά ορισμένων κυνηγών που συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο νομίζοντας ότι το θήραμα είναι ανεξάντλητο.

Αλλά και οι υπόλοιποι συνυπεύθυνοι, δηλαδή οι κυνηγετικές οργανώσεις και το επίσημο κράτος τι έκαναν τόσα χρόνια; Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων απολύτως τίποτα. Το επίσημο κράτος θα έπρεπε εδώ και πάρα πολλά χρόνια αντί να κάνει απελευθερώσεις περδίκων τσούκαρ σε βιότοπους ορεινής, δημιουργώντας μιγαδοποίηση και νομίζοντας πως με αυτό τον τρόπο βοηθά την κατάσταση, να κάνει κάτι λιγότερο απλό, αλλά περισσότερο αποδοτικό. Να βοηθήσει, να πλαισιώσει, και να χρηματοδοτήσει τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων επιστημόνων, οι οποίοι με ελάχιστα μέσα έχουν καταφέρει να αναπαράγουν ορεινή πέρδικα με αξιόλογα αποτελέσματα.

Εν συνεχεία θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν ουσιαστικά τις ήδη απαγορευμένες περιοχές ως ένα είδος «φυσικού κλωβού προσαρμογής» εναποθέτοντας εκεί τα θηράματα της τεχνητής αναπαραγωγής. Φυσικά για να συμβεί αυτό θα πρέπει αρχικά καταπολεμηθεί η αλεπού η οποία προκαλεί τεράστιες ζημιές ιδιαιτέρως σε νεοσσούς και παραμένει λόγω του υπερπληθυσμού της μια «αγιάτρευτη πληγή».

Επιπλέον, σε συνεργασία πάντα με τις κυνηγετικές οργανώσεις, να προβεί σε εκτεταμένες σπορές εκτάσεων στα βουνά, για να μπορεί να βρει τροφή η πέρδικα, αλλά και στην παροχή νερού, γιατί όπως διαπιστώνει κανείς οι κλιματολογικές συνθήκες έχουν αλλάξει και οι πέρδικες πηγαίνουν σε ποτίστρες ζώων πολύ κοντά στον άνθρωπο και μακριά από τον κλασικό τους βιότοπο.

Αυτά είναι - κατά την ταπεινή μου γνώμη - μερικά απλά, αλλά δραστικά μέτρα, τα οποία θα αλλάξουν το τοπίο βραχυπρόθεσμα. Τώρα αν θέλουμε να λεγόμαστε σοβαροί και να επιτύχουμε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, θα πρέπει να βάλουμε το μαχαίρι βαθιά μέχρι το κόκαλο, με σκοπό να αλλάξει η νοοτροπία των κυνηγών, γιατί εκεί εντοπίζεται το μεγάλο κενό που υπάρχει, δηλαδή στην παιδεία και στην κουλτούρα του μεγαλύτερου μέρους των κυνηγών.

Δυστυχώς με τις υπάρχουσες προϋποθέσεις απόκτησης άδειας κυνηγίου δεν δημιουργούμε κυνηγούς ποιότητας, αλλά κυνηγούς ποσότητας. Εφόσον λοιπόν δεν μπορούμε να καθίσουμε εμείς στα θρανία, ας προσπαθήσουμε να καθίσουμε αυτούς που έρχονται, γιατί κακά τα ψέματα αυτοί είναι το μέλλον. Διότι αν διδαχθείς κάτι σωστά και το διδαχθείς σε μικρή ηλικία θα το εφαρμόσεις με μεγαλύτερη επιτυχία στην πράξη, με αποτέλεσμα λιγότερες αποκλίσεις και λιγότερες αρνητικές συνέπειες. Αυτό δεν ισχύει μόνο στο κυνήγι, αλλά γενικότερα σε ολόκληρο το πλαίσιο των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, των διαφόρων κοινωνικών ομάδων.

Ο σωστός περδικοκυνηγός είναι συνειδητοποιημένος από μόνος του. Διότι ο γνήσιος και σωστός περδικοκυνηγός πάντα θα αφήσει πίσω του την απαραίτητη «μαγιά», διότι αγαπά την πέρδικα, αλλά αγαπά και το ίδιο το βουνό. Αυτή είναι που θα του δώσει το κίνητρο να ξανανέβει στο βουνό την επόμενη χρονιά, με σκοπό να την ψάξει και να αναμετρηθεί μαζί της σε μια μάχη δίκαιη. Γιατί αυτό το θήραμα είναι λεβέντικο και αξίζει την ανάλογη αντιμετώπιση.

Με το δικαίωμα λοιπόν που μου δίνει η γραφή σε αυτό το έντυπο, θα μου επιτρέψετε αγαπητοί μου αναγνώστες να απευθύνω μερικές μικρές συμβουλές για την αντιμετώπιση του ήδη ευπαθούς πληθυσμού της ορεινής πέρδικας κυρίως στους νέους συναδέλφους. Προσπαθήστε λοιπόν να εκτιμήσετε σωστά τις αποστάσεις και μην πυροβολείτε σε απαγορευτικές αποστάσεις, διότι μια τραυματισμένη πέρδικα είναι μεγαλύτερη απώλεια για τον πληθυσμό, αφού το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γίνει βορρά των αρπακτικών, ή θα πεθάνει εκατοντάδες μέτρα από τον κυνηγό. Δείξτε εγκράτεια όταν θα συναντήσετε το κοπάδι και αφήστε πάντοτε τις μισές και παραπάνω για να μπορέσει να αναπαραχθεί το επόμενο έτος.

Στα εκπαιδευτικά που κάνετε μην μένετε μέχρι αργά στο βουνό, γιατί όταν σουρουπώσει η μάνα πέρδικα δεν προλαβαίνει να μαζέψει τα μικρά περδικόπουλα με αποτέλεσμα να μένουν μόνα και εκτεθειμένα σε πολλούς κινδύνους.

Τελειώνοντας θα ήθελα να απευθύνω μια έκκληση σε αυτούς που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, αλλά δεν θέλουν ή δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν. Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν πως υπάρχουν κάποιοι «δήθεν μάγκες», που χτυπάνε τα πουλιά πολύ πριν αρχίσει η επιτρεπόμενη περίοδος.

Εάν γνωρίζετε οτιδήποτε, δώστε ακριβείς κατευθύνσεις στις αρμόδιες αρχές ούτως ώστε να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από αυτά τα «ανθρωπάκια», που θέλουν να ονομάζουν τον εαυτό τους κυνηγούς. Ο μόνος ήπιος τίτλος που τους αξίζει είναι λαθροθήρες και βιαστές της φύσης. Παλαιότερα έχω ξαναγράψει και θα επιμένω σε αυτό το πράγμα συνεχώς.

Κανένας δεν πρέπει να αφαιρέσει από τα παιδιά μας το δικαίωμα να ανεβαίνουν στα ελληνικά βουνά για να μπορέσουν να ακούσουν και να συναντήσουν το υπέροχο αυτό θήραμα. Αντιθέτως, εμείς είμαστε αυτοί που θα αφαιρέσουμε το δικαίωμα από ορισμένους τυχοδιώκτες να ασελγούν εις βάρος της φύσεως. Όλοι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας στο μερίδιο που του αναλογεί. Περιθώρια λοιπόν - κατά την γνώμη μου υπάρχουν - αλλά αυτά είναι ελάχιστα και στενεύουν δραματικά.

Για να μην φτάσουμε λοιπόν να αναφωνήσουμε όπως ο αείμνηστος πρωθυπουργός της Ελλάδος Χαρίλαος Τρικούπης το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ας αναλογιστούμε το μέλλον των παιδιών μας και ας πράξουμε τα δέοντα.


Του Νίκου Νικολάου

Δεν υπάρχουν σχόλια: